Τρύπιο ονείρεμα

Αρχίζει της νιότης η στιγμή
με σκηνικά στημένα.
Τοίχοι που βγάζουν μια κραυγή
με σωθικά βγαλμένα. 
Επιλογές, κρυφές ευχές,τα πήρε
όλα το ρέμα,να μοιραστείς,
να εξαγνιστείς
μα σε κουφαίνει η τροχιά
απ'της στιγμής τα τρένα.
Τρέχεις να βρεις, κάτι να δεις,
να ζήσεις πια για σένα,
αυτά που οι άλλοι φτιάξανε
να ενώσεις τα σπασμένα.
Στο γκρίζο πάνω του ουρανού,
να απλώσεις κεκτημένα,
χρώμα να πάρουν ζαφειρί,
να δεις πολύχρωμη γιορτή,
πριν γίνουν τα όνειρα σου
μολυβί και πειραγμένα.

Σιγή

Δεν αισθάνομαι.
Επιπλέω σε βαθιά νερά.
Χάνομαι μέσα σε φανταστικές ερήμους.
Κομμάτια θλίψης,αίμα και πόνος.
Προσπαθώ να υπάρχω.
Ανέφικτο.
Υποφέρω παρουσίες,ξεγελώ τον
εαυτό μου με ύπουλες διαθέσεις.
Αγέλαστο πρόσωπο,χαμένη ομορφιά,
κίβδηλη ύπαρξη.
Πού είσαι Εαυτέ;

Αναμονή

Κοιτάει τις κομμένες σελίδες στο ημερολόγιο της.Χαμογελάει.Σκέφτεται πως
 ίσως είναι για καλό.
Ο ήλιος της ζεσταίνει το σώμα και το καλοκαιρινό αεράκι της προκαλεί μια
αίσθηση ευτυχίας.
Η μουσική της χαϊδεύει τα αυτιά,μέσα της χορεύει.Τόσες πολλές σκέψεις στο μυαλό της
που αδυνατεί να τις βάλει στη σειρά.
Μπερδεμένα συναισθήματα.Δε νιώθει λύπη.Δεν ξέρει τι νιώθει.
Απλά νιώθει μπερδεμένη.Έτσι κι αλλιώς το μπέρδεμα είναι μια κατάσταση,όπως και
να το κάνουμε.
Κοιτάζει το ρολόι του χεριού της,θυμάται την γιαγιά της που της το χάρισε
και απλά αφήνει τον χρόνο να της δείξει τι πρέπει να κάνει.
Αλλάζει τραγούδι.Δεν ταίριαζε με την μπερδεμένη διάθεση της.
Κοιτάζει τα σπίτια που φαίνονται από ψηλά και αναρωτιέται αν είναι όντως τόσο
έρημα από ζωή,όπως φαίνονται.
Η πόλη κάτω,ήρεμη,γκριζοπράσινη.
Παίρνει μια μεγάλη τζούρα,αναστενάζει και χάνεται μέσα στον ανεμοστρόβιλο
που έπλασε στο μυαλό της με τα μάτια της κλειστά.

Πρώτη του Ψεύτη

Σαν Μάης τριγυρνάς γεμάτος περηφάνια,
να φέρεις στα γρασίδια σου
λουλούδια για στεφάνια.
Μα ο καιρός σε πρόλαβε
και Μάη δεν θα ανθίσεις,
έτσι τα φέρνει η ζωή,
γεμάτη ψευδαισθήσεις.
Καλύτερα Απρίλη να σε πω,
αφού μοιάζεις με ψέμα,
ήλιο υπόσχεσαι παντού
χαρές παιδιών και γέλια,
μα φέτος άλλαξες πολύ
μουντός και στραβωμένος
σαν να εκδικείσαι τον Θεό,
γκρίζος και θυμωμένος.
Άλλαξαν πια οι εποχές
κι οι άνθρωποι επίσης
γκρίζοι κι αυτοί,χωρίς ζωή,
κι αν ποτέ μιλήσεις,
νιώθεις τον πόνο δυνατό,
πέρασμα απλό,σκοτάδι
με μυστικά και φορεσιές
που μοιάζουν με του Άδη.
Γι'αυτό να φύγεις Μάη μου,
να ζούμε μες το ψέμα,
καλά καθόσουνα εκεί,
μπες πάλι στα χαμένα.
Άνοιξη ψεύτικη θαρρώ,
χωρίς μαργαριτάρια,
χωρίς τα δέντρα,τους καρπούς,
μάταια και όλα άδεια.

Ρινίσματα Ψυχής

Έφυγες και είσαι πια μακριά
χωρίς δικαιολογίες
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
που βλέπεις στις ταινίες.
Τι να σου πω,τι να μου πεις
χάος η μοναξιά μου
λάθη που ξανασυγχωρείς
ακολουθεί η σκιά μου.
Γιατί αυτό;Γιατί εκεί;
Ρωτώ κι αναζητάω,
φαίνεται ψάχνεις να βρεις,
κάπου εκεί
παλιά ρινίσματα ψυχής.
Στα σεντόνια η μορφή σου
με καλεί διστακτικά
να της δώσω λίγη αγάπη
μα είμαι άδεια τελικά.
Στην ουσία δεν υπάρχεις,
ήσουνα περαστικός,
μου λεγες "δεν είμαι εκείνοι"
μα σε πρόδωσε ο καιρός.
Κρίμα για την ταλαιπωρία,
λόγια πολλά χωρίς ουσία,
δεν φταις εσύ,ούτε κι εγώ
φταίει η μοίρα και των δυό,
και τα αφήνω όλα πίσω
δεν αγαπώ και δεν μισώ,
όλα ήταν ένα ψέμα
δεν υπάρχει παρελθόν.

*Σοφά λόγια.Χα!

Μνήμες στο πέρασμα σου

Υπάρχεις και με ακολουθείς,
στον ύπνο σου υπνοβατείς,
σε περάσματα ονείρου,
τον ήλιο σου ψάχνεις να βρεις.
Μη με κοιτάς και απορείς,
σε περιμένω εδώ να ρθεις,
σε πλήγωσα,με συγχωρείς
και άλλο πόνο δεν μπορείς.
Μικρή μπήκες στα βάσανα,
ο κόσμος σε ποθούσε,
τις χαρές ξεδίπλωνες
τις νύχτες περπατούσες.
Τώρα μεγάλη και σοφή,
δεν έχεις πια κουράγιο
να περιμένεις την στιγμή,
η ζωή σου σαν ναυάγιο.
Φύγε ομορφιά μου,
πέταξε,
μην ψάχνεις για την γη σου,
εσύ είσαι άγριο πουλί,
πετάω κι εγώ μαζί σου.
Για πάντα θα'μαι δίπλα σου
κι ας μη με θες καλή μου,
θα κάθομαι σε μια γωνιά
μόνο με την σιωπή μου.
Μην με κοιτάς και απορείς,
ξέρεις πως σ'αγαπάω,
λάθη κάνουμε οι πολλοί,
συγχώρεση ζητάω.
Το πρόσωπο σου σκέφτομαι,
μόνο χαμογελάω,
ματάκια όμορφα-έξυπνα,
μια αγκαλιά ζητάω.
Χαρά,ευτυχία και δύναμη
σου εύχομαι να έχεις,
σου αξίζουν τα καλύτερα
ανάγκη να μην έχεις.
Αγάπη να βρεις γύρω σου,
και δώσε,μην λυπάσαι
γι'αυτό κάθομαι δίπλα σου,
μόνο να μην φοβάσαι.

Άνοιξης παραλήρημα

Ψιχάλες σε σχήματα άχαρα
στο τζάμι μου προτρέχουν,
όνειρα και ποιήματα ξανά,
που νόημα δεν έχουν.

Σκέφτομαι πως να απογειωθώ
να χάσω το έδαφος μου,
κι ας μπω σε πλάνες του μυαλού
αρκεί να βρω το φως μου.
Μία απάντηση ζητώ,
χαρά να μου επιφέρει,
να σκέφτομαι την άνοιξη,
τις ομορφιές που φέρνει.
Ξάφνου,στο τζάκι μια φωνή
να θέλει να πει λόγια
αρχίζει να ζει,παίρνει πνοή
είναι ντυμένη φλόγα.
Μορφή παράξενη,
κοιτάζει απορημένη.
Κάθεται στο τζάκι μου,
κρασί κρατάει στο χέρι
μοιάζει με την θύελλα
που έφερε το αγέρι.
-Τι φοβάσαι πιο πολύ;
ρωτά η σκιά και μένει,
την ιστορία της να πει
κι ας είναι ειπωμένη.
-Φοβάμαι να δω τον ουρανό,
τη μοίρα μου να πιάσω,
σε ρίζες δέντρων να κρυφτώ,
τα άστρα να ξελογιάσω,
να ταξιδέψω,να χαθώ,
τον δρόμο μου να πάρω
να μοιάζω θάλασσα κι εγώ,
μόνη μου να σαλπάρω.
-Εύκολα πράγματα αυτά,
μου λέει χαιρέκακα η σκιά.
-Από που θέλεις να αρχίσεις,
να ζεις ολοκληρωτικά;
Μήπως ο κόσμος σας τριγύρω
σου έχει κόψει τα φτερά;
Ακίνητη έμεινα εγώ
φοβάμαι μη ξυπνήσω,
τα μάτια μου δακρύσανε
δεν θέλω να μιλήσω.
-Δεν είμαι όνειρο εγώ,
ούτε οφθαλμαπάτη,
είμαι ένας περαστικός,
που ήρθα να απαντήσω
σε αυτό που εσύ με ρώτησες,
προτού να σε γνωρίσω.
Θέλεις να μάθεις να πετάς,
το έδαφος να χάνεις,
ταξίδια να κάνεις μακρινά,
τον κόσμο σου να χάνεις.
Είναι απλό και εύκολο,
αν κάνεις ότι λέω,
σύντομα θα απογειωθείς
κι εγώ θα επιπλέω.
Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν,
αρχίζει η ζωή σου,
θα βρεις τα μάτια της καρδιάς,
τις πόρτες της ψυχής σου.

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου,
φως στο δωμάτιο μου,
ήρθε η άνοιξη και άργησα,
ας πάω στον πηγαιμό μου.

Χάσιμο Χρόνου

Μωρό μου εμείς,

παίξαμε το παιχνίδι,

χάσαμε από κακή ζαριά

μείναμε στο σανίδι.

Τώρα κοιτάς και ψάχνεις ευκαιρία

να μπεις ξανά στο είναι μου

και στην ταλαιπωρία.

Δεν υπάρχει λόγος 

να ψάχνεις τα ηνία,

παίξαμε το παιχνίδι μας

μα χάθηκε η ουσία.

Λόγια πολλά 

και από πράξεις τίποτα

ξεμείναμε εδώ,

με βλέμματα άγρια και ύποπτα.

Τι να ζητήσω πια από εσένα?

Μόνο εσένα αγαπάς και είσαι στα χαμένα.

Παίξε λοιπόν για μια φορά ακόμη

εγώ όμως βαρέθηκα,

θα πιάσω το τιμόνι,

για άλλους συμπαίκτες πιο καλούς

θα ρίξω αυτά τα ζάρια

για να σε διώξω μακριά

κι ας είναι όλα άδεια.

Φοβήθηκες να μοιραστείς

βαρέθηκα να δίνω

χωρίς αντάλλαγμα ψυχής

χωρίς απόκρισμα τιμής

δεν ξαναπαίζω ρε μαζί σου

το παιχνίδι της ζωής.

Μωρό μου εμείς,

παίξαμε το παιχνίδι,

χάσαμε από κακή ζαριά

κι έμεινες μόνος στο ταξίδι.

Λευκό

Τι θα λεγες για μια στιγμή,
να ζήσουμε αιώνια;
Να σε κρατώ,να Σ'αγαπώ
να σε φιλώ,να σε κοιτώ,
όπως κοιτώ τα χιόνια.
Κάτασπρα όλα γύρω μας,
τα αστέρια μας ζηλεύουν
λευκή αγάπη σαν κι αυτή
που οι άνθρωποι γυρεύουν.
Γίναμε Ένα στο Εδώ,
γεννάμε Φως στο Τώρα
ζούμε την κάθε μας στιγμή,
μακριά από μας η μπόρα.
Όμορφα μάτια,γαλανά
σαν του ουρανού το χρώμα
με ταξιδεύουν σαν πουλιά
στου ονείρου μου την χώρα.
Παράδεισος ή άβυσσος;
Δεν ξέρω και φοβάμαι,
φοβάμαι μήπως αισθανθώ,
απ'το όνειρο ξυπνήσω,
σε χάσω από μέσα μου,
χωρίς να σε αγγίξω.