Άνοιξης παραλήρημα

Ψιχάλες σε σχήματα άχαρα
στο τζάμι μου προτρέχουν,
όνειρα και ποιήματα ξανά,
που νόημα δεν έχουν.

Σκέφτομαι πως να απογειωθώ
να χάσω το έδαφος μου,
κι ας μπω σε πλάνες του μυαλού
αρκεί να βρω το φως μου.
Μία απάντηση ζητώ,
χαρά να μου επιφέρει,
να σκέφτομαι την άνοιξη,
τις ομορφιές που φέρνει.
Ξάφνου,στο τζάκι μια φωνή
να θέλει να πει λόγια
αρχίζει να ζει,παίρνει πνοή
είναι ντυμένη φλόγα.
Μορφή παράξενη,
κοιτάζει απορημένη.
Κάθεται στο τζάκι μου,
κρασί κρατάει στο χέρι
μοιάζει με την θύελλα
που έφερε το αγέρι.
-Τι φοβάσαι πιο πολύ;
ρωτά η σκιά και μένει,
την ιστορία της να πει
κι ας είναι ειπωμένη.
-Φοβάμαι να δω τον ουρανό,
τη μοίρα μου να πιάσω,
σε ρίζες δέντρων να κρυφτώ,
τα άστρα να ξελογιάσω,
να ταξιδέψω,να χαθώ,
τον δρόμο μου να πάρω
να μοιάζω θάλασσα κι εγώ,
μόνη μου να σαλπάρω.
-Εύκολα πράγματα αυτά,
μου λέει χαιρέκακα η σκιά.
-Από που θέλεις να αρχίσεις,
να ζεις ολοκληρωτικά;
Μήπως ο κόσμος σας τριγύρω
σου έχει κόψει τα φτερά;
Ακίνητη έμεινα εγώ
φοβάμαι μη ξυπνήσω,
τα μάτια μου δακρύσανε
δεν θέλω να μιλήσω.
-Δεν είμαι όνειρο εγώ,
ούτε οφθαλμαπάτη,
είμαι ένας περαστικός,
που ήρθα να απαντήσω
σε αυτό που εσύ με ρώτησες,
προτού να σε γνωρίσω.
Θέλεις να μάθεις να πετάς,
το έδαφος να χάνεις,
ταξίδια να κάνεις μακρινά,
τον κόσμο σου να χάνεις.
Είναι απλό και εύκολο,
αν κάνεις ότι λέω,
σύντομα θα απογειωθείς
κι εγώ θα επιπλέω.
Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν,
αρχίζει η ζωή σου,
θα βρεις τα μάτια της καρδιάς,
τις πόρτες της ψυχής σου.

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου,
φως στο δωμάτιο μου,
ήρθε η άνοιξη και άργησα,
ας πάω στον πηγαιμό μου.