Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Χωρίς εγκέφαλο

Κάποιες φορές οι άνθρωποι ξεχνάνε.
Ξεχνάνε τα ίδια τους τα λόγια,τις ίδιες τους τις σκέψεις και το χειρότερο,τις ίδιες τους τις συνειδητοποιήσεις.
Είναι δύσκολο πλέον να πιστέψεις σε κάποιον, συνήθως δεν πιστεύουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Γιατί φοβόμαστε τόσο να είμαστε ανοιχτοί;
Θέλεις να αγαπηθείς ολοκληρωτικά και δεν υπάρχει κανείς τριγύρω να στο δώσει, κατά τ'άλλα όμως,
όλοι ψάχνουμε την αιώνια αγάπη..

Αφοσίωση. Μεγάλη λέξη.Ανέφικτη στις μέρες μας.
Κολλάμε σε ανθρώπους του παρελθόντος,
στους οποίους ήμασταν αφοσιωμένοι για κάποιο διάστημα και μετά πάλι ρουτίνα..πίσω στον εαυτό.
Τελειώνει η σχέση κι έρχονται οι φρίκες, οι συγκρίσεις, οι ενοχές, η υποκρισία.
Όλα αυτά ένα μπέρδεμα μέσα σου, κομμάτια άλλων αναμεμιγμένα με τις βρομισμένες αναμνήσεις σου και πάντοτε με τη σκέψη, του: "θα μπορούσα να κάνω αυτό κι όχι εκείνο.."
Ήρθε η στιγμή που νιώθεις κενός,ανίκανος να αγαπηθείς και να αγαπήσεις.
Ρωτάς γιατί..
Απορώ πως γίνεται να απορείς.

Και χειροκροτώ, διότι έτσι κάνουν στις παραστάσεις.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου