Νύχτες ολόκληρες με βήματα στην άμμο,
κοιτάς ψηλά τον ουρανό, χαζεύεις και πιο πάνω,
τι υπάρχει εκεί ψηλά ρωτάς τον ουρανό σου
μήπως και έρθει η στιγμή να βρεις τον εαυτό σου.
Μάταια όμως φίλε μου,δεν βρίσκεται εκεί πέρα
ψάξε κάπου βαθύτερα,να βγεις από το ψέμα.
Κάπου στο στήθος, μέσα σου, φωνάζει η καημένη
δεν την ακούς,δεν την κοιτάς κι εκείνη μένει ξένη.
"Κοίτα με" λέει η καρδιά κι εσύ γυρνάς την πλάτη
μα η ζωή σου πονηρά σου κλείνει το ένα μάτι.
Τι να την δεις,τι να της πεις αφού πονάει τόσο
να μοιραστεί τον πόνο της,να αγαπηθεί ωστόσο,
μα δεν την θες ειλικρινά,την κουβαλάς μαζί σου
σαν το μπρελόκ που κρέμεται επάνω στο κλειδί σου.
Όμως αυτή σε οδηγεί, χαμπάρι δεν το παίρνεις
κι ας μπαίνει στην μέση το μυαλό κι η λογική που σπέρνεις,
όλα είναι μάταια και όλα είναι ψέμα
αν στην καρδιά σου, φίλε μου,δεν ρίξεις ένα βλέμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου