Τρύπιο ονείρεμα

Αρχίζει της νιότης η στιγμή
με σκηνικά στημένα.
Τοίχοι που βγάζουν μια κραυγή
με σωθικά βγαλμένα. 
Επιλογές, κρυφές ευχές,τα πήρε
όλα το ρέμα,να μοιραστείς,
να εξαγνιστείς
μα σε κουφαίνει η τροχιά
απ'της στιγμής τα τρένα.
Τρέχεις να βρεις, κάτι να δεις,
να ζήσεις πια για σένα,
αυτά που οι άλλοι φτιάξανε
να ενώσεις τα σπασμένα.
Στο γκρίζο πάνω του ουρανού,
να απλώσεις κεκτημένα,
χρώμα να πάρουν ζαφειρί,
να δεις πολύχρωμη γιορτή,
πριν γίνουν τα όνειρα σου
μολυβί και πειραγμένα.

Σιγή

Δεν αισθάνομαι.
Επιπλέω σε βαθιά νερά.
Χάνομαι μέσα σε φανταστικές ερήμους.
Κομμάτια θλίψης,αίμα και πόνος.
Προσπαθώ να υπάρχω.
Ανέφικτο.
Υποφέρω παρουσίες,ξεγελώ τον
εαυτό μου με ύπουλες διαθέσεις.
Αγέλαστο πρόσωπο,χαμένη ομορφιά,
κίβδηλη ύπαρξη.
Πού είσαι Εαυτέ;

Αναμονή

Κοιτάει τις κομμένες σελίδες στο ημερολόγιο της.Χαμογελάει.Σκέφτεται πως
 ίσως είναι για καλό.
Ο ήλιος της ζεσταίνει το σώμα και το καλοκαιρινό αεράκι της προκαλεί μια
αίσθηση ευτυχίας.
Η μουσική της χαϊδεύει τα αυτιά,μέσα της χορεύει.Τόσες πολλές σκέψεις στο μυαλό της
που αδυνατεί να τις βάλει στη σειρά.
Μπερδεμένα συναισθήματα.Δε νιώθει λύπη.Δεν ξέρει τι νιώθει.
Απλά νιώθει μπερδεμένη.Έτσι κι αλλιώς το μπέρδεμα είναι μια κατάσταση,όπως και
να το κάνουμε.
Κοιτάζει το ρολόι του χεριού της,θυμάται την γιαγιά της που της το χάρισε
και απλά αφήνει τον χρόνο να της δείξει τι πρέπει να κάνει.
Αλλάζει τραγούδι.Δεν ταίριαζε με την μπερδεμένη διάθεση της.
Κοιτάζει τα σπίτια που φαίνονται από ψηλά και αναρωτιέται αν είναι όντως τόσο
έρημα από ζωή,όπως φαίνονται.
Η πόλη κάτω,ήρεμη,γκριζοπράσινη.
Παίρνει μια μεγάλη τζούρα,αναστενάζει και χάνεται μέσα στον ανεμοστρόβιλο
που έπλασε στο μυαλό της με τα μάτια της κλειστά.

Πρώτη του Ψεύτη

Σαν Μάης τριγυρνάς γεμάτος περηφάνια,
να φέρεις στα γρασίδια σου
λουλούδια για στεφάνια.
Μα ο καιρός σε πρόλαβε
και Μάη δεν θα ανθίσεις,
έτσι τα φέρνει η ζωή,
γεμάτη ψευδαισθήσεις.
Καλύτερα Απρίλη να σε πω,
αφού μοιάζεις με ψέμα,
ήλιο υπόσχεσαι παντού
χαρές παιδιών και γέλια,
μα φέτος άλλαξες πολύ
μουντός και στραβωμένος
σαν να εκδικείσαι τον Θεό,
γκρίζος και θυμωμένος.
Άλλαξαν πια οι εποχές
κι οι άνθρωποι επίσης
γκρίζοι κι αυτοί,χωρίς ζωή,
κι αν ποτέ μιλήσεις,
νιώθεις τον πόνο δυνατό,
πέρασμα απλό,σκοτάδι
με μυστικά και φορεσιές
που μοιάζουν με του Άδη.
Γι'αυτό να φύγεις Μάη μου,
να ζούμε μες το ψέμα,
καλά καθόσουνα εκεί,
μπες πάλι στα χαμένα.
Άνοιξη ψεύτικη θαρρώ,
χωρίς μαργαριτάρια,
χωρίς τα δέντρα,τους καρπούς,
μάταια και όλα άδεια.

Ρινίσματα Ψυχής

Έφυγες και είσαι πια μακριά
χωρίς δικαιολογίες
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
που βλέπεις στις ταινίες.
Τι να σου πω,τι να μου πεις
χάος η μοναξιά μου
λάθη που ξανασυγχωρείς
ακολουθεί η σκιά μου.
Γιατί αυτό;Γιατί εκεί;
Ρωτώ κι αναζητάω,
φαίνεται ψάχνεις να βρεις,
κάπου εκεί
παλιά ρινίσματα ψυχής.
Στα σεντόνια η μορφή σου
με καλεί διστακτικά
να της δώσω λίγη αγάπη
μα είμαι άδεια τελικά.
Στην ουσία δεν υπάρχεις,
ήσουνα περαστικός,
μου λεγες "δεν είμαι εκείνοι"
μα σε πρόδωσε ο καιρός.
Κρίμα για την ταλαιπωρία,
λόγια πολλά χωρίς ουσία,
δεν φταις εσύ,ούτε κι εγώ
φταίει η μοίρα και των δυό,
και τα αφήνω όλα πίσω
δεν αγαπώ και δεν μισώ,
όλα ήταν ένα ψέμα
δεν υπάρχει παρελθόν.

*Σοφά λόγια.Χα!

Μνήμες στο πέρασμα σου

Υπάρχεις και με ακολουθείς,
στον ύπνο σου υπνοβατείς,
σε περάσματα ονείρου,
τον ήλιο σου ψάχνεις να βρεις.
Μη με κοιτάς και απορείς,
σε περιμένω εδώ να ρθεις,
σε πλήγωσα,με συγχωρείς
και άλλο πόνο δεν μπορείς.
Μικρή μπήκες στα βάσανα,
ο κόσμος σε ποθούσε,
τις χαρές ξεδίπλωνες
τις νύχτες περπατούσες.
Τώρα μεγάλη και σοφή,
δεν έχεις πια κουράγιο
να περιμένεις την στιγμή,
η ζωή σου σαν ναυάγιο.
Φύγε ομορφιά μου,
πέταξε,
μην ψάχνεις για την γη σου,
εσύ είσαι άγριο πουλί,
πετάω κι εγώ μαζί σου.
Για πάντα θα'μαι δίπλα σου
κι ας μη με θες καλή μου,
θα κάθομαι σε μια γωνιά
μόνο με την σιωπή μου.
Μην με κοιτάς και απορείς,
ξέρεις πως σ'αγαπάω,
λάθη κάνουμε οι πολλοί,
συγχώρεση ζητάω.
Το πρόσωπο σου σκέφτομαι,
μόνο χαμογελάω,
ματάκια όμορφα-έξυπνα,
μια αγκαλιά ζητάω.
Χαρά,ευτυχία και δύναμη
σου εύχομαι να έχεις,
σου αξίζουν τα καλύτερα
ανάγκη να μην έχεις.
Αγάπη να βρεις γύρω σου,
και δώσε,μην λυπάσαι
γι'αυτό κάθομαι δίπλα σου,
μόνο να μην φοβάσαι.

Άνοιξης παραλήρημα

Ψιχάλες σε σχήματα άχαρα
στο τζάμι μου προτρέχουν,
όνειρα και ποιήματα ξανά,
που νόημα δεν έχουν.

Σκέφτομαι πως να απογειωθώ
να χάσω το έδαφος μου,
κι ας μπω σε πλάνες του μυαλού
αρκεί να βρω το φως μου.
Μία απάντηση ζητώ,
χαρά να μου επιφέρει,
να σκέφτομαι την άνοιξη,
τις ομορφιές που φέρνει.
Ξάφνου,στο τζάκι μια φωνή
να θέλει να πει λόγια
αρχίζει να ζει,παίρνει πνοή
είναι ντυμένη φλόγα.
Μορφή παράξενη,
κοιτάζει απορημένη.
Κάθεται στο τζάκι μου,
κρασί κρατάει στο χέρι
μοιάζει με την θύελλα
που έφερε το αγέρι.
-Τι φοβάσαι πιο πολύ;
ρωτά η σκιά και μένει,
την ιστορία της να πει
κι ας είναι ειπωμένη.
-Φοβάμαι να δω τον ουρανό,
τη μοίρα μου να πιάσω,
σε ρίζες δέντρων να κρυφτώ,
τα άστρα να ξελογιάσω,
να ταξιδέψω,να χαθώ,
τον δρόμο μου να πάρω
να μοιάζω θάλασσα κι εγώ,
μόνη μου να σαλπάρω.
-Εύκολα πράγματα αυτά,
μου λέει χαιρέκακα η σκιά.
-Από που θέλεις να αρχίσεις,
να ζεις ολοκληρωτικά;
Μήπως ο κόσμος σας τριγύρω
σου έχει κόψει τα φτερά;
Ακίνητη έμεινα εγώ
φοβάμαι μη ξυπνήσω,
τα μάτια μου δακρύσανε
δεν θέλω να μιλήσω.
-Δεν είμαι όνειρο εγώ,
ούτε οφθαλμαπάτη,
είμαι ένας περαστικός,
που ήρθα να απαντήσω
σε αυτό που εσύ με ρώτησες,
προτού να σε γνωρίσω.
Θέλεις να μάθεις να πετάς,
το έδαφος να χάνεις,
ταξίδια να κάνεις μακρινά,
τον κόσμο σου να χάνεις.
Είναι απλό και εύκολο,
αν κάνεις ότι λέω,
σύντομα θα απογειωθείς
κι εγώ θα επιπλέω.
Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν,
αρχίζει η ζωή σου,
θα βρεις τα μάτια της καρδιάς,
τις πόρτες της ψυχής σου.

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου,
φως στο δωμάτιο μου,
ήρθε η άνοιξη και άργησα,
ας πάω στον πηγαιμό μου.

Χάσιμο Χρόνου

Μωρό μου εμείς,

παίξαμε το παιχνίδι,

χάσαμε από κακή ζαριά

μείναμε στο σανίδι.

Τώρα κοιτάς και ψάχνεις ευκαιρία

να μπεις ξανά στο είναι μου

και στην ταλαιπωρία.

Δεν υπάρχει λόγος 

να ψάχνεις τα ηνία,

παίξαμε το παιχνίδι μας

μα χάθηκε η ουσία.

Λόγια πολλά 

και από πράξεις τίποτα

ξεμείναμε εδώ,

με βλέμματα άγρια και ύποπτα.

Τι να ζητήσω πια από εσένα?

Μόνο εσένα αγαπάς και είσαι στα χαμένα.

Παίξε λοιπόν για μια φορά ακόμη

εγώ όμως βαρέθηκα,

θα πιάσω το τιμόνι,

για άλλους συμπαίκτες πιο καλούς

θα ρίξω αυτά τα ζάρια

για να σε διώξω μακριά

κι ας είναι όλα άδεια.

Φοβήθηκες να μοιραστείς

βαρέθηκα να δίνω

χωρίς αντάλλαγμα ψυχής

χωρίς απόκρισμα τιμής

δεν ξαναπαίζω ρε μαζί σου

το παιχνίδι της ζωής.

Μωρό μου εμείς,

παίξαμε το παιχνίδι,

χάσαμε από κακή ζαριά

κι έμεινες μόνος στο ταξίδι.

Λευκό

Τι θα λεγες για μια στιγμή,
να ζήσουμε αιώνια;
Να σε κρατώ,να Σ'αγαπώ
να σε φιλώ,να σε κοιτώ,
όπως κοιτώ τα χιόνια.
Κάτασπρα όλα γύρω μας,
τα αστέρια μας ζηλεύουν
λευκή αγάπη σαν κι αυτή
που οι άνθρωποι γυρεύουν.
Γίναμε Ένα στο Εδώ,
γεννάμε Φως στο Τώρα
ζούμε την κάθε μας στιγμή,
μακριά από μας η μπόρα.
Όμορφα μάτια,γαλανά
σαν του ουρανού το χρώμα
με ταξιδεύουν σαν πουλιά
στου ονείρου μου την χώρα.
Παράδεισος ή άβυσσος;
Δεν ξέρω και φοβάμαι,
φοβάμαι μήπως αισθανθώ,
απ'το όνειρο ξυπνήσω,
σε χάσω από μέσα μου,
χωρίς να σε αγγίξω.

23/08/2008

Χάθηκες.
Ήσουν στο πάντα,στο παντού και στο ποτέ.
Φοβήθηκες να δώσεις.
Φοβήθηκες να πάρεις.
Αμφισβήτησες τον εαυτό σου,του έδωσες την επιλογή
να σε αποκαλεί "χαμένο".
Δεν έζησες,δεν ήσουν,δεν υπήρχες.
Προσπαθείς να βρεις τον δρόμο σου
μέσα από χαοτικές πράξεις.
Νομίζεις πως έχεις κάτι,είσαι κάτι το διαφορετικό,μα και
τίποτα συγχρόνως.
Τι είσαι επιτέλους?
Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει,δημιουργείς ενοχές και αυταπάτες.
Δεν γνωρίζεις.
Φοβάσαι και το απολαμβάνεις περισσότερο.
Βυθίζεσαι σε πλάνες,
ψάχνεις κομμάτια σου παντού,μα τα χει πάρει ο άνεμος,
τα σκόρπισε στην θάλασσα,στον Νότο,στον Βορρά.
Έρημος πια,απέραντη η μοναξιά.
Διαβάζεις σκέψεις και πιστεύεις πως θα αντέξεις.
Μακάρι όλα να σου έρθουν θετικά
και να 'ναι σαν τ' αστέρια που κοιτάζω κάθε βράδυ.

Ξαπλωμένος στην πλαγιά στα χορτάρια τα ξανθιά
μία θλιβερή χαρά στην καρδιά μου έχει η ζωή
και στον ουρανό ψηλά χίλια ερωτηματικά σαν στρατιώτες νεκροί
όλοι οι πόλεμοι αυτοί όλοι οι ρόδινοι ανθοί θα χαθούν σαν πουλιά
σε μια πέτρινη ερημιά και θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά

Θα γυρίσω στο νου όταν θα 'χουν γκρεμιστεί όσα φτιάξαμε μαζί
μία κόκκινη αυγή
πόσο αδύναμη είναι η γη πότε θα ελευθερωθεί η πικρή ομορφιά
μες σε πέλαγα βαθιά
ναι θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά

Ξεθωριάζει η γραφή
κι οι ασφόδελοι εκεί τα ονόματα φιλούν και οι άγγελοι ξυπνούν
στη χρονιά που θα ρθει μία νιότη άγουρη σημαδεύει μπροστά
είχα τόσα ιδανικά
και θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά.

Εκεί που τελειώνει η μοναξιά

Το βήμα σου είναι γρήγορο,

ακολουθεί η σκέψη

εκείνον έχεις στο μυαλό

κι εκείνος ούτε λέξη.

Μη προσπαθείς να αγαπηθείς

αγάπη υπάρχει ήδη

εκεί κοντά σου θα την βρεις

σε εκείνο το ταξίδι.

Λόγια, ρυθμοί και μουσικές

απόψε ερωτεύσου

την ίδια σου την ομορφιά 

κάτσε και ονειρέψου

Κανείς δεν είναι κανενός

σου είπε μια φίλη

την κοίταξες,το σκέφτηκες

και πέρασες την πύλη.

Νιώθεις ελεύθερη ξανά

να κάνεις την ζωή σου

χωρίς φραγμούς και όρια

να δεις και την Ψυχή σου.

Αγαπημένο

Περιμένοντας την αναμονή να αναμείνει
βρήκαμε τους εαυτούς μας κι έχουμε δυό τρεις φίλοι απομείνει
κι εκεί που μέχρι κι η ζωή ξεδίνει
είπαμε να μην ξεδώσουμε να δούμε τι θα γίνει.
Σεισμός και σκοτοδίνη, φως κι απέραντη γαλήνη
με πιάνει η μοίρα από το χέρι και αμέσως με αφήνει.
Τροχιές γύρω απ'τον εαυτό μου κι ο εαυτός μου γύρω απ'τις τροχιές
οι αμαρτίες τόσο λίγες μα τόσο πολλές
λες και θες να ξαναζήσεις τα πράγματα όλα απ'την αρχή
κι από την άλλη τίποτα μην σβήσεις γιατί δεν θα'σουνα εσύ
τί θα κάνω, που θα πάω, θα πετύχω τελικά;
τί με νοιάζει τι θα γίνει, γιατί είναι όλα δανεικά;
τί χαρίζεται, τί αποκτάται, τι συμβαίνει στην καρδιά;
τί υπάρχει στο κεφάλι, ποιός τα σκέφτεται όλα αυτά;
Και αν εγώ, και αν εσύ, και αν όλοι μαζί;
κι αν κανείς μας δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει αλλού ζωή;
Σημασία καμιά δεν έχει έξω βγες έχει γιορτή
ξεπροβάλλει ρε ο ήλιος, ξύπνα ήρθε το πρωί.

25/02/11

Νύχτες ολόκληρες με βήματα στην άμμο,

κοιτάς ψηλά τον ουρανό, χαζεύεις και πιο πάνω,

τι υπάρχει εκεί ψηλά ρωτάς τον ουρανό σου

μήπως και έρθει η στιγμή να βρεις τον εαυτό σου.

Μάταια όμως φίλε μου,δεν βρίσκεται εκεί πέρα

ψάξε κάπου βαθύτερα,να βγεις από το ψέμα.

Κάπου στο στήθος, μέσα σου, φωνάζει η καημένη

δεν την ακούς,δεν την κοιτάς κι εκείνη μένει ξένη.

"Κοίτα με" λέει η καρδιά κι εσύ γυρνάς την πλάτη

μα η ζωή σου πονηρά σου κλείνει το ένα μάτι.

Τι να την δεις,τι να της πεις αφού πονάει τόσο

να μοιραστεί τον πόνο της,να αγαπηθεί ωστόσο,

μα δεν την θες ειλικρινά,την κουβαλάς μαζί σου

σαν το μπρελόκ που κρέμεται επάνω στο κλειδί σου.

Όμως αυτή σε οδηγεί, χαμπάρι δεν το παίρνεις

κι ας μπαίνει στην μέση το μυαλό κι η λογική που σπέρνεις,

όλα είναι μάταια και όλα είναι ψέμα

αν στην καρδιά σου, φίλε μου,δεν ρίξεις ένα βλέμμα.

"Ανθρώπινα" Λάθη

Προχθές συνάντησα μια φίλη,μου είπε πως σκέφτεται να χωρίσει γιατί ο καλός της,
την ελέγχει και την χειραγωγεί. Φυσικά δεν μπορώ να έχω άποψη πάνω σε αυτό, διότι δεν μπόρεσα να είμαι αμφίπλευρη.Το θέμα είναι πως με παραξένεψε όλο αυτό και έκανα μια σύντομη παρελθοντική διαδρομή σε ανθρώπους που μπορούν να σε χειραγωγούν ψυχολογικά και 100% συνειδητά. Βέβαια εσύ δεν καταλαβαίνεις τίποτα όταν συμβαίνει αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι 1ον ΔΕΝ είναι ηλίθιοι, ίσα ίσα που θα τους έλεγα  ευφυέστατους,2ον στο περνάνε υποσυνείδητα και 3ον οι περισσότεροι είχαν τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον και μόνο έτσι ξέρουν να λειτουργούν, οπότε φαίνεται σαν "χαρακτηριστικό της προσωπικότητας τους" (μαλακίες).. Αναφέρομαι στους γνωστούς Κλέφτες Ενέργειας. Μέσα από ελέγχο, πίεση και δημιουργία ενοχών προς το άλλο άτομο, βρίσκεσαι ξαφνικά ανάμεσα στα θέλω σου και στον έρωτα σου,μη χέσω, γιατί πίστεψε με,οι συγκεκριμένοι (άνδρες-γυναίκες) είναι ιδιαίτερα ερωτευσιμοι άρα και επικίνδυνοι.Δεν υπάρχει μόνο όμως στις ερωτικές σχέσεις αλλά και στις οικογενειακές, φιλικές κ.ο.κ..
Πως μπορείς να σταματήσεις κάτι τέτοιο? Απλό.
Σταματάς να δίνεις τον χώρο για τέτοια πράγματα, αποφασίζεις για τον εαυτό σου εσύ και κανένας άλλος και το πιο σημαντικό..δεν παίζεις το παιχνίδι του. Πόσοι από εμάς ήρθαμε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση εξ αιτίας κάποιου άλλου?Μην δημιουργείς ενοχές στον εαυτό σου, όταν ο άλλος θυμώνει, τσιρίζει, κλαίει και οδύρεται.. Είναι καθαρά πρόβλημα αυτού και του εγωισμού του.
Εκτός βέβαια αν έχει δίκιο ο άνθρωπος και ο σκατοψυχος είσαι εσύ.Μας ελέγχει το κωλοσύστημα στην Ελλάδα του 11',θα μας ελέγχουν και οι γύρω μας?